Op 17 oktober viert de vzw haar 60^ste verjaardag. We blikken samen met voorzitter Koen Buntinx terug op het verleden en blikken op de evoluties. 

Wat is Casa Papa Giovanni?

Koen: Casa Papa Giovanni is een sociaal culturele ontmoetingsplaats voor buurtbewoners, verenigingen, organisaties en groepen die occasionele en vaste werkingen hebben.
De ‘Casa’ is ondertussen een begrip geworden in Genk. Letterlijk betekent het ‘huis’ in het Italiaans en dat is het figuurlijk ook, want iedereen is welkom en voelt zich thuis.

De accommodatie bevindt zich de Genkse mijnwijk, Winterslag. Je hebt hier drie zalen waarvan één grote, één middelgrote en één kleinere. Er is ook voldoende parking, bij buitenactiviteiten wordt zelfs de parking als terrein gebruikt. Dit creëert een verbinding met de wijkbewoners. In het café, bij Lidia en Naki, kan je een lekker Italiaans koffietje drinken terwijl je de Belgische, Italiaanse of Turkse krant leest.

Hoe is de ‘Casa’ ontstaan?

Koen: Don Fernando Rota was in de jaren 60 aalmoezenier in de Italiaanse kerk van Waterschei en verzorgde ook de wijk van Winterslag. Romano De Gaspari die door zijn sociaal karakter graag mensen hielp, werd financiële medewerker van Don Fermo. Hij opperde voor het eerst het idee om een clubhuis op te richten. Hiervoor werd op grote schaal geld ingezameld. Als metser van beroep heeft hij het clubhuis mee opgebouwd. Maar ook vele vrijwilligers droegen fysiek of financieel bij aan de opbouw. Romano was medestichter en eerste voorzitter van de vzw Casa Papa Giovanni van 1963 tot 1980. Ida, de zus van Romano, die non was, kwam in 1974 met een groep nonnen uit Italië helpen in de parochie en in Winterslag. De ‘casa’ werd voor hen, naast de parochie, één van de belangrijkste ontmoetingsplekken. Er is ontstond zelfs een vrouwenwerking uit Italiaanse weduwen van mijnwerkers, Nostre Vedove een lidvereniging van het Internationaal Comité. De vereniging komt nog steeds elke tweede dinsdag van de maand samen in de ‘casa’.

In 1980 werd icoon Silvano Grossi voorzitter. Zijn eerste grote uitdaging was de heropbouw van de gebouwen na een hevige brand in december van dat jaar. Ook werd er bij de heropbouw uitgebreid en de overtredingen werden geregulariseerd. In deze cruciale fase van het bestaan van de VZW was er substantiële medewerking van Willem Canini van ACV-Limburg - vakbondssecretaris mijnwerkerscentrale en toenmalig Genkse schepen Robert Beerten. De VZW verwierf toen ook de volledige eigendom van de gebouwen en de bijhorende parking.

In 2013 gaf Silvano de fakkel door een Franco De Gregorio. Die moest echter al snel stoppen door gezondheidsredenen. Hierna werd ik voorzitter, de eerste van niet Italiaanse origine. Intussen ben ik blijkbaar al 10 jaar voorzitter. Wat vliegt de tijd. Al maar goed dat ik zo jong… van geest blijf.

De VZW heeft al die jaren op veel steun mogen rekenen van het beleid en de diverse diensten. Hierdoor was het mogelijk om allerlei grote investeringen te doen en het gebouw comfortabel, energiezuinig en duurzaam te maken.

Daarnaast organiseert de VZW jaarlijks twee activiteiten. Één daarvan is de nostalgische Sint-Barbara, de patroonheilige van de mijnwerkers, deze heeft nog steeds een grote symbolische waarde in Genk, daar waar het mijnverleden nog sterk heerst. Op het einde van jaar wordt er een feestelijke maaltijd aangeboden voor mensen die het moeilijk hebben. Dit gebeurt samen met andere verenigingen (Vrienden van de Casa, RWW) en sociale organisaties.

Al die jaren, bij alle bestuursploegen, bleef de VZW de oorspronkelijke doelstelling en missie trouw. Er werd echter ook sterk ingepikt op de multiculturele evolutie. Ook de noden van verenigingen werden niet vergeten. Zo vertegenwoordigde Jef Devrij, voormalige voorzitter van het Internationaal Comité, de belangen van de verenigingen als lid van de algemene vergadering. En zelfs nu doet hij dat nog. De ‘Casa’ is niet zomaar een gebouw dat zalen verhuurt, maar is eerder een laagdrempelige ontmoetingsplaats met een sociaal karakter.

Welke rol speelt de ‘Casa’ voor verenigingen?

Koen: Gelijklopend met het ontstaan van de Casa ontstonden ook heel wat Italiaanse verenigingen. Ze maakten van de ‘Casa’ hun hoofdzetel. Hun post kwam hiertoe, de vergaderingen gingen hier door en de activiteiten vonden hier plaats. Vandaag de dag zijn hier nog steeds 20 verenigingen gevestigd en in totaal 25 verenigingen en werkingen actief. Een mix van socio-culturele en sportverenigingen. Belgen, Italianen, Turken, Marokkanen, Grieken, Spanjaarden en anderen. Zij voelen zich allemaal thuis in Casa Papa Giovanni. Zij maken gebruik van de ruime accommodaties en zijn op jaarbasis samen goed voor een honderdtal vergaderingen, verzamel momenten, bijeenkomsten en feesten.

Wat wens je verder voor Casa Papa Giovanni?

Koen: De afgelopen 60 jaar heeft de ‘Casa’ voor veel verbinding, warmte en ontmoetingen gezorgd. Ze droeg bij aan het versterken van het lokaal sociaal weefsel en het bevorderen van het verenigingsleven en de maatschappelijke participatie. Het bestuur hoopt dit nog jaren verder te doen.