Het was wel eens verfrissend om twee mannelijke politici aan het woord te horen over de manier waarop ze hun rol als vader combineren met hun job. Want dat bleek ook één van de hete hangijzers te zijn van de vaders die deelnamen aan het proefproject Vaderkracht en die de minister en schepen daarover wilden ondervragen op de slotdag.

“Ik pretendeer niet dat ik de meest moderne man ben, want ik werk gemiddeld zeventig uur per week, maar ik heb altijd geprobeerd om als ik er was wel intens met de kinderen bezig te zijn”, vertelde Bart Somers (Open Vld). “Daarbij houd ik ook mijn vader in gedachten. Hij was ook politicus, hij was parlementslid en heel weinig thuis. En toch was hij een goede vader omdat hij bezig was met ons, interesse toonde, levenslessen meegaf, met ons speelde en ons aanmoedigde. Mijn kinderen zijn nu 27 en 25, maar ik ging vroeger wel naar het oudercontact, ook als de regering net gevallen was. De warme band met mijn kinderen is er nog altijd. Dat is uiteindelijk het mooiste in het leven. Er zijn honderd excuses om er niet te zijn. Opvoeden vraagt energie, maar dat is ook een taak van de vader, ook als die druk is. Hetzelfde geldt voor het huishouden. Ook daar doe ik niet het overgrote deel, maar je moet dat op een volwassen en moderne manier invullen. Daar moet je iedere dag inspanningen voor leveren.”

Schoolfeest

Antwerps schepen van Integratie Karim Bachar (Vooruit) vertelde dat hij tijdens zijn vorige carrière als zaalvoetballer veel en lang van huis was, maar ook nu als schepen heel lange dagen maakt. “Maar ik probeer er wel te zijn op belangrijke momenten: het oudercontact vroeger, het schoolfeest, de kinderen eens van school halen, samen wandelen. Toen ik nog actief was in het jeugdwerk, merkte ik dat vaders vaak niet eens wisten waar hun kind naar school ging of wanneer hun zoon of dochter geboren was. Daarvoor moesten ze naar hun vrouw bellen. Mijn eigen vader was er wel altijd, maar hij was niet betrokken omdat dat in die tijd niet zo vanzelfsprekend was als nu. Ik ben heel blij dat ik met mijn zoon en dochter wel over alles kan praten. Maar we moeten beseffen dat dit niet in alle culturen vanzelfsprekend is.”

Bart Somers pikte daarop in door te vertellen dat het in Vlaanderen enkele generaties geleden ook niet evident was. “In het Vlaanderen van 1964 was mijn vader de eerste man die in Mechelen met een kinderwagen door het park wandelde, waar ik als baby in lag. Anderen lachten met hem. Maar alleen als mensen het voortouw nemen, kun je iets veranderen in de maatschappij. Toen ik vader werd, was het evident dat ik met de kinderwagen ging wandelen.”

Emancipatiestrijd

Eén van de vaders vroeg waarom de communicatie over de kinderen bijna altijd op moeders gericht is. “Het is ook aan vaders om hun plaats op te eisen. Als ze aan de schoolpoort staan, zal de juf hen ook sneller aanspreken. Als ze naar Kind en Gezin gaan, worden ze daar ook als gesprekspartner gezien”, zei Karim Bachar. “Als overheid moeten we daar inderdaad meer aandacht voor hebben”, vond Bart Somers, die hoopt dat het Vaderkracht-project een vervolg krijgt. “Het is tijd voor een emancipatiestrijd voor de mannen. In de politiek zie je ook nog altijd meer vrouwen die zorgtaken opnemen dan mannen, maar dat is gelukkig langzaam aan het veranderen.”

Grigoriy Kulchinov (39) uit Kazachstan

“Ik werk fulltime. Als je moe bent, heb je niet altijd energie over om met de kinderen bezig te zijn. De kinderen hangen soms ook liever achter de computer. Maar het is dan aan mij om hen enthousiast te maken om mee naar buiten te gaan bijvoorbeeld. Ik ben trots als ik mijn kinderen van school haal en ze naar mij komen lopen, lachen en zeggen dat ze me gemist hebben. Ik ben ondertussen zelfstandige geworden, omdat ik daardoor meer tijd voor mijn gezin kan maken.”

Willy Musitu (55) uit Congo

“Opvoeden is niet gemakkelijk, want ieder kind is anders. In de puberteit word je als ouder geconfronteerd met grote levensvragen en word je ook ter verantwoording geroepen voor de keuzes die je als ouder hebt gemaakt. Ik ben ook beïnvloed door de Afrikaanse cultuur. Het is niet altijd makkelijk om die twee te verzoenen. In Congo zijn de vaders vooral met hun zonen bezig en moeders met hun dochters. Ik heb vier dochters. Het was best een stap om in mijn zwembroek met hen naar het zwembad te gaan, omdat ik het niet gewend was. Maar ik ben blij dat het ondertussen voor mij ook normaal is.”

Bron: https://m.nieuwsblad.be/cnt/dmf20230603_96926017

Foto's: © Nattida-Jayne Kanyachalao